ГУНИГМАА

Харин энэ удаа тэр хоёр барьсан гараа тавилцсангүй, мань хүн түүн рүү бушуухан нэгэнтээ харснаа юу ч хэлэлгүй газар шагайчихав. Тэднийг харж байгаа хүн алга, хоёрхон биеэрээ л сууж байна. Хуяг одоо л буцаж ирж яваа аж.

Чухам яагаад ингэснийг мань хүн өөрөө ч мэдсэнгүй, ямар ч атугай нэг юм түүнийг гэнэт шүүрч аваад Сонягийн хөл рүү шидчих шиг болжээ. Раскольников түүний өвдөгийг тэврээд уйллаа. Эхний хоромд Соня үнхэлцэгээ хагартал айж, царай нь үхсэн мэт хувхай цайжээ. Тэгээд босон харайж хамаг бие нь салгалан түүнийг ширтэв. Гэтэл тэр даруй, тэр агшинд хамаг учрыг ойлгожихуй. Нүдэнд нь аз жаргал бялхан гэрэлтээд ирлээ; цаадах нь түүнд хайртай, хязгааргүй хайртай, үүнийг мэдрэх эгшин нэгэнт тохиосныг Соня ойлгож, энэ тухайд аливаа эргэлзээ замхран үгүйрлээ.
Тэр хоёр юм ярих гэсэн боловч чадах царай алга. Хоюулангийх нь нүдээр дүүрэн нулимс. Хэн хэнийх нь царай эцэнхий цонхигор байна; гэхдээ энэ л туниагүй, цонхигор хоёр царайд шинэчлэгдсэн ирээдүйн гэгээн туяа, сэхээрэн умбах шинэ амьдралын гэгээн туяа гэрэлтээд ирэх нь тэр. Нэгнийх нь зүрх нөгөөгийнхөө зүрхийг тэжээх амьдралын ширгэшгүй ундарга агуулж асны учир хайр сэтгэл мань хоёрыг хийморь лундаагаар тэтгэлээ.

Тэр хоёр тэсэн хүлээхээр шийджээ.

....

Долоон жил, дөнгөж долоохон жил. Аз жаргалын наран гийж буй энэхэн үеийн зарим агшинд мань 2 тэр долоон жилийг долоохон хоног гэж үзэхээс буцахгүй байжухуй.